REI theatralis studio tam penitus est hic uir imbutus ut etiam adulescens ad ludos uatis nostri spectandos centum milia passuum binis usus rotis soleret uehi. o tempora, o mores! quid suos liberos admoneat, qui eodem amore sunt praediti? verba quidem quae huic quondam studere hic appetenti dixit dominus ille Thomas sunt digna memoratu: Veronensem procum, ait, egisse nuntiaris. Ita. Age! Quid? Age! surge! territus hic surgit et uersus quosdam emittit. Bene; gratias; uale. o tempora, o mores!

in hoc uiro collaudando uereor ne, fabulis quas optime protulit longo ordine notatis, si quam quis maxime admiratus est praetermiserim oriatur inuidia cum certamine: Optime, dicet quispiam, Bella Rosaria. Mea quidem sententia, alter, Somnium. Sed Aeschyline tres illas? sic alius. neque errauerit eorum quisquam. sed et plures sunt numero quam ut sic agam, et momenti paene maioris hoc est, quod primum cohorti regali Gulielmianae deinde theatro gentili condendo praefectus, tantum post siparium quantum in exostra occupatus, totam rem difficultatibus saepius impeditam adeo bene gerendam administrandamque curauit ut uitae ciuilis nostrae bina lumina uiderentur; interea quod in hortis urbanis non egit at rure quanta omnium uoluptate opera musica proferebat!

ut uero florebant illo tempore scriptores histriones interpretes! uix tandem hic, munere publico seposito, ultro cum cohorte sua ad arcana Dionysi etiam altius exploranda discessit. Non mihi placent, ait olim, labores mei: contentus, cur usque laborarem? adeo summam artis scaenicae absolutionem perfectionemque sectatur.