IUSTUS, ait propheta, in sua fide uiuet. iustum uirum hunc esse e fide apparet; fidem si quaeritis, rationi qua praediti natura sint homines affirmandae et arguendae cognoritis eum totum deditum, idque eis temporibus cum spretam uel detortam uel dubitatam praesertim in patria uidebat. dignum eum esse qui inter eos habeatur agnoscimus qui quasi lumen scientiae quoddam attulerunt ad naturam et mores societatis humanae accurate perfecteque penetrandos; quorum inter Germanos maior exstitisse uidetur numerus quam usquam alibi ex quo primum erupit apud Graecos philosophandi studium.

at qua norma ualet mos? quo fit iure facinus iustum? itane effici potest ut ratione potius usi quam ui uiuamus inter nos? talia secum iamdudum reputans hic uir breui quidem sic fortasse respondeat, ingenio quo quid inter nos communicare possimus eo inhaerere rationem, adeoque praeualere posse meliorem ratiocinationem ut consensio fiat. sed uia longa reputandi et multiplex est, nec iam in omnibus partibus munita: sed si quis uult sequi, pro mansionibus ut ita dicam et deuersoriis libros inueniet, quorum duos praecipue, de consilio communiter agendi et de perpetua ratione sapientium conscriptos, qui legerit percurrat.

multae uariaeque necesse est in opere tanto suppeditent doctrinae, quibus si quando dubitatum est rectene hic pro consuetudine cuiusque utatur, quid mirum? multo magis hoc praestat, quod inter scopulos illecebrasque dubitantium clauum rectum tenet seruatque rationem. adhuc uisus procul, et apparebit in finem et non mentietur.