Wanneer mens na veertig jaar die voorreg het om na ’n gevierde teks terug te keer, dit te herlees en van voor af weer te vertaal, besef mens meer as tevore – maar nooit genoeg nie – aan hoeveel mense en omstandighede jy dank verskuldig is. Dat jy as plaasonderwyserskind in die Oos-Vrystaat tussen Basotho groot kon word en húlle en Sesotho kon leer liefkry – in ’n omgewing wat jy met die skrywer en opvoedkundige R.J.R. Masiea gedeel het sonder dat een van julle daarvan bewus was; dat jy, toe jy hoërskool toe is, Sesotho as matriekvak kon kies toe J.S. Venter destyds op Sentraal daarmee begin het; dat jy dit as aandstudent aan die destydse UOVS as ’n hoofvak kon neem en onder S.B. van der Westhuizen en J.J. Moiloa – ook ’n bekende skrywer – op die gradepad verder kon volg, en ’n geseënde loopbaan daarvan kon maak; dat jy Mofolo se Chaka reeds as eerstejaarstudent kon begin bewonder; en veel later, danksy die welwillendheid van Albert Brutsch in sy pastorieargief op Morija, oor Thomas Mofolo en die veelbewoë publikasiegeskiedenis van dié meesterwerk kon navors. Die lys wil aanhou – oor professore en doktore, hulle insette en inisiatiewe:

Pule Stephen Maphike het by die ou RAU (nou UJ) verder gesaai. Malefetsane Lenake, Unisa se welsprekende Afrikaanse Mosotho van weleer – by hom het ek soveel geleer! Nog vroeër al, Daniel Teboho Koekoe, omroeper en geskiedeniskenner; Matthew Phello Khaile, omroeper en taalkenner. Later William Moruti Tšiu, tradisionele poësie-kenner; ‘Makali Mokitimi van die National University of Lesotho (NUL), spreekwoordspesialis en méns; en Rosemary Moeketsi, tolkaktivis, opvoedkundige, leidsvrou aan Suid-Afrika se grootste universiteit. Nog later, my Franse kollega Alain Ricard van Bordeaux; en Antjie Krog (UWK) en Chris Dunton (NUL), wat met hul Mofolo-konferensie vroeg in Maart 2015 op Roma die internasionale belangstelling in al Mofolo se werk, en hul vertalings, opnuut onderstreep het.

Chris van der Merwe het op my versoek waardevolle insette oor Afrikaans gemaak, ingestem om ’n Voorwoord te skryf, en lank in die heruitgeebaarheid van Chaka bly glo. Anne-Marié het oor ’n leeftyd my laatnagwerkgewoontes verdra en die vertaling – soos so baie van my pleginge óf gelees óf aangehoor.