Die son het opgekom en hoër gestyg, en toe die beeste al rustig gewei het, daag Dingana en Mhlangana daar op; hulle was op pad vanaf die oorblywende regimente wat ’n afstand van Chaka af gekamp het, ’n afstand wat binne ’n uur deur ’n sterk hardloper afgelê kan word.

Chaka was buite homself van vreugde om sy broers te sien, hy het opgespring asof hy hulle die eerste keer sien, en asof hulle vir hom koel water bring om sy pyn te verlig. Toe bedaar sy pyne en lyding en dit gee hom geleentheid om met sy broers te praat. Chaka was reeds baie swak van bekommernis en die gepieker van sy rustelose hart; maar ten spyte daarvan dat hy erg verswak was, het hy nie maer geword nie. Die grootste gedeelte van die dag gesels hy met hulle, en vra hulle oor hulle ekspedisies uit, en hulle het hom vertel wat hy hul gevra het. Dingana het gou gemerk dat Chaka inderdaad baie swak was, en het homself reggemaak om sy lelike plan nog op daardie selfde dag ten uitvoer te bring.

Teen die middel van die dag keer Chaka se pyne weer terug; en toe die aandskaduwees daal en later toesak, skeur die pyne met geweld deur hom en verhoed hom om verder met sy broers te gesels.

Op daardie moment kom daar gesante van Moshoeshoe by hom aan met geskenke van bloukraanvoëlvere om sy leërs mee te versier. Hy neem dit en bewonder dit, maar sy onstuimige hart verhinder hom om verder daaraan aandag te gee. Sy dade gaan weer vlugtig voor sy oë verby en tussen almal wat hy voor hulle tyd van die aarde verwyder het, sien hy Noliwa in daardie hutjie, en hy hoor haar laaste woorde: “Chaka, my geliefde, jy wat nou my vader geword het, jy Jobe, jy Dingiswayo, jy…!” En toe hy daardie woorde hoor, sien hy Noliwa weer, sy kop duisel, sy lyf slaan oral sweet uit; die woorde van Isanusi toe hy gesê het: “Vandag is jou naam gevoeg by die name van die konings van ons geweste, die beroemde konings”, verstaan hy beter as die dag toe dit gesê is.