Die dag van Chaka se beëdiging het aangebreek. Pas nadat die beeste weg is weivelde toe, kom Noliwa met haar groep aan, aangesien sy en haar maats nie saam met Dingiswayo kon kom nie. Die skare het reeds gesit toe Chaka die huis verlaat waarin hy homself afgesonder het, nadat hy die nag van sy vader se graf teruggekeer het. Dingiswayo het die verrigtinge gelei, en in alles het hy uit sy hart die waarheid gepraat en niemand voorgetrek nie. Hy het slegs gesê wat sy gewete hom toegelaat het, want hoewel hy deeglik bewus was van die dinge wat sy gemoed ernstig omgekrap het, wou hy nie weer daaroor praat nie. Die raadsmanne het op hulle beurt ook gepraat; uiteindelik is Chaka die geleentheid gegee.

En toe hy opstaan, die seun van Senzangakhona, staan hy daar, tussen lig- en donkerbruin, ryp, glad en aantreklik vir die oë van almal wat na hom kyk. Toe die mense, die volk, na hom kyk, sien hulle ’n koningseun gebore om te regeer en ander te lei. En sy mense was ook hartseer toe hulle daaraan dink hoe hul hom versaak het omdat hulle nie geweet het hoe ’n mens hy was nie; en hulle besef hoe hulle hulself byna van ’n leier beroof het. Toe die leërs en die jong manne na hom kyk, sien hulle ’n mooi jong man met skerp oë en ’n sterk arm, gereed om ’n spies en ’n skild te dra. En toe hulle onthou dat hy inderdaad is soos hulle hom sien, groei hulle liefde vir hom. Toe die raadsmanne na hom kyk, sien hulle ’n jong koning, ’n jong loot met baie belofte. Die jong meisies sien ’n held, ’n prag van ’n man onder al die jong mense, in alle opsigte ’n afgeronde jong man, sonder letsel, buitengewoon begaaf. Almal wat na hom kyk, sien ’n jong man van die koningshuis wat aan menigtes gewoond is; hulle sien ’n bevelvoerder wat gebore is om die groot magte aan te voer.