Na die dood van Noliwa het Chaka sowel uiterlik as innerlik ten kwade verander, in sy hart, sy bedoelinge en dade. Eerstens het die klein vonkie van menslikheid wat nog in hom oor was, uitgeflikker en vir goed verdwyn en sy hart in verskriklike duisternis agtergelaat. Die vermoë om oorlog van moord en doodslag te onderskei, het verdwyn, vir altyd verdwyn; vir hom het alle dinge eners begin word, en het hy dit op een en dieselfde manier bejeën. Tweedens het sy menslikheid gesterf, vir goed gesterf, en ’n dierlikheid het volledig ingetree; want ofskoon hy voorheen ’n wrede mens was, was hy nog mens, sy wreedheid was steeds menslik. By iemand wat edeler bloed as sy eie ter wille van koningskap vergiet, wat die bloed van iemand soos Noliwa vergiet, by so iemand is dit goed verstaanbaar dat die bloed van sterwelinge vir hom presies ooreenstem met dié van die diere wat ons slag. Dít was die grootste enkele daad van Chaka in sy voorbereiding vir die koningskap waarna hy gestreef het, en met die bloed van Noliwa het hy homself gemerk met ’n letsel wat nie uitgewis kan word nie, soos dié van die konings van Isanusi se geweste. Nandi se smart toe sy die doodsberig van Noliwa hoor, kan ons nie peil nie, want sy het haar baie liefgehad en haar as haar skoondogter beskou.

Na sulke groot voorbereidings val Chaka toe die Buthelezi en die Maqwabe aan sodat hy sy krag kon toets, en dié van sy jong rekrute, sodat hy kon sien hoe daardie vegters sal vaar; en hy het opgetrek met ’n leërmag wat tweemaal groter as dié van Dingiswayo was. In die landstreek van Bokone het daar vrede geheers en daar was voorspoed, die wêreld was rustig, en die volke het in rustigheid voortgegaan tot Chaka met sy leërmagte in die pad geval het om die vrede op aarde tot niet te maak.

Dis goed verstaanbaar dat daar tydens daardie twee oorloë party krygers was wat weggehardloop het, dat ander hulle spiese verloor het, nog ander daarmee gegooi het, en party sonder enige gebuite wapens teruggekeer het.