THEODOSIVS SYMMACHO SVO SALVTEM DICIT

Cum vel natura vel usus loquendi linguas gentium multiplici diversitate variasset, ceteris aut auhelitu aut sibilo explicantibus loqui suum. solis graecae latinaeque et soni leporem et artis disciplinam atque in ipsa loquendi mansuetudine similem cultum et coniunctissimam cognationem dedit. nam et isdem orationis partibus absque articulo, quem Graecia sola sortita est, et isdem penes singulas partes observationibus sermo uterque distinguitur, pares fere in utroque conponendi figurae, ut propemodum qui utramvis artem didicerit ambas noverit. sed quia ita natura fert, ne quid sic esse alteri simile possit, ut idem illi sit (necesse est enim omne quod simile est aliqua differentia ab eo cui confertur recedat), ideo, cum partes orationis in utraque lingua arta inter se similitudine vincirentur, quasdam tamen proprietates, quibus seorsum insignirentur, habuerunt, quae graeco nomine idiomata vocantur.

Item prima utriusque verbi societas in hoc est, quod neutrum eorum in casus flectitur; deinde quod utrumque comitatur persona numeri figura coniugatio tempus modus, quem Graeci enclisin vocant, Latini | cum formis in qualitate posuerunt, genus, quod apud Graecos diathesis nuncupatur. horum singulis inspectis sollertius quae in his diversa sunt non latebunt. circa casus, ut diximus, utrisque perfecta communio est. prima utriusque verbi societas est in hoc: nam et neutrum casibus declinatur et utrumque similiter universis paenc casibus servit, ut misereor illius, parco illi, veneror ilium, venio ab illo, nitor illo; item ϕϱοντίζω τοῦδε, πείϑομαι τῶδε, ϕιλῶ τόνδε.