Iacobus Cuiacius in editione codicis Theodosiani aliarumque iuris anteinstiniani reliquiarum ea quae prodiit Lugduni 1566 in foliis extremis non numeratis notarum laterculum proposuit inscriptum ‘Notae iuris a Magnone collectae’. In quonam eum libro scripto invenerit non indicavit nec post illud tempus quisquam incidit in codicem opusculi huius vel eundem, ad quem expressa est editio princeps, vel alium; nam quae mutata adiectave sunt in Cuiaciana altera Parisina a. 1586, non ex eiusdem laterculi exemplo diverso venerunt, sed ex interpolatione, reliquae autem editiones Gothofrediana (p. 1481—1496), Lindenbrogiana (p. 58—91), Putschiana (p. 1541—1579) pendent omnes ex alterutra Cuiaciana. Necessario igitur standum est principe editione a. 1566, quamquam valde verendum est in hac quoque Cuiacium pro eius saeculi consuetudine aliqua docte magis constituisse quam fideliter exhibuisse.—De auctore et aetate libelli constat ex disticho praescripto:

Carolus est magnus, Magno archiepiscopus Senonensis a. 801—818 (cf. hist. littéraire de la France 4, 426. 427); compilatus igitur est libellus saeculo octavo exeunte vel incipiente nono neque abhorret omnino a reflorescentibus ea aetate antiquarum litterarum studiis. Composuit autem eum Magno ex duobus antiquioribus, quorum alter hodieque superest editus infra n. VI sub titulo notarum Vaticanarum, alterius vero notitia ad nos non pervenit nisi per Magnonem isque hoc loco exhibetur solus, notationibus quas ex Vaticano laterculo Magno petiit indicatis tantummodo numeris iis sub quibus infra eduntur, ubi item si qua est Magnonis varia lectio reperitur adscripta.