In the border-zone between Cambodia and Thailand are located the ruins of an old temple Preah Vihear, over the precincts of which Cambodia claimed territorial sovereignty. Thailand on her side affirmed that the area in question lies on the Thai side of the frontier and on that ground considered herself entitled to station detachments of her armed forces there, as she has in fact done since 1954. With the aim of achieving the recognition of her territorial sovereignty in an international title and the withdrawal of the Thai detachments, Cambodia, on October 6, 1959, seised the International Court of Justice by a unilateral Application. In answer to Cambodia's Memorial which followed that Application, Thailand filed two preliminary objections to the jurisdiction of the Court. Since the proceedings on the merits of the case were eo ipso suspended under the provision of Article 62, paragraph 3, of the Rules of Court, there was a first hearing of the case, confined to those preliminary objections, from 10 to 15 April 1961, followed by a Judgment of the Court dated May 26, 1961*), by which Thailand's preliminary defence was unanimously rejected. After a further exchange of pleadings, this time on the merits of the case, and new hearings, from March 1st to 31st 1962, the Court recently rendered its final Judgment on 15 June 1962**).

En août 1963, il y aura 50 ans que le Palais de la Paix à La Haye a été inauguré en présence de S. M. la Reine Wilhelmine et de M. Andrew Carnegie qui avait fait une donation rendant possible la construction de cet édifice. Pendant 50 ans la Cour permanente d'Arbitrage y a eu son siège, mais sa fondation est d'une date bien antérieure. La Cour doit son origine à la première conférence de la Paix tenue à La Haye en 1899 et dans ses premières années elle se trouvait très modestement hébergée dans une maison de maître située Prinsengracht à La Haye. Le don de Andrew Carnegie avait pour but de donner à la Cour un siège qui serait vraiment digne d'elle et notamment de mettre à sa disposition une bibliothèque spécialisée en matière de droit international à laquelle pourraient avoir recours les tribunaux d'arbitrage appelés à siéger sous les auspices de la Cour.

Respektievelijk op 14 november 1960 en 1 juli 1961, heeft het Europees Gerechtshof voor de Mensenrechten te Straatsburg, uitspraak gedaan over de preliminaire excepties en rechtsplegings-kwesties en over de grond van de zaak “Lawless”. Het is de bedoeling van deze Studie om dit belangrijk eerste arrest van het Hof aan een onderzoek te onderwerpen, en zodoende de betekenis ervan te belichten zowel als precedent voor de verdere rechtspraak van het Hof, als op het stuk van de ontwikkeling der volkenrechtelijke Problemen die gesteld waren. Volledigheidshalve wordt echter vooraf gewezen op enkele fundamentele, aan dit Hof eigene bepalingen, die de lezer een duidelijker beeld moeten geven van de te volgen rechtsweg ter bescherming van de mensenrechten en fundamentele vrijheden, en hem aldus toelaten, deze zaak, voornamelijk op het proceduraal vlak, beter te begrijpen. Deze inleidende beschouwingen zullen gevolgd worden door een beknopt overzicht van de status causae et controversiae waarin vanzelfsprekend slechts die elementen zullen worden weerhouden welke voor een beter begrip van beide arresten onmisbaar zijn.

Met dit academisch proefschrift verkreeg de schrijver de graad van geaggregeerde van het hoger onderwijs bij de Faculteit der Rechts-geleerdheid van de Vrije Universiteit te Brussel en opnieuw verschijnt aldus buiten Nederland een gedegen en voortrefFelijke Studie over Grotius' natuur- en volkenrechtelijke beschouwingen. Remec plaatste Grotius naast Vattel, de Pauw vergelijkt Grotius met Pattijn, die beiden een Mare Liberum schreven. De combinatie is ons vreemd; ter toelichting begint de schrijver als volgt:

“Een bekende episode uit de tachtigjarige oorlog is het beleg van Oostende. Wanneer de stad na een strijd van drie jaar en tachtig dagen door de Spanjaarden op de Staatsen is veroverd (22 September 1604), bezingt een Hollander haar val: de prijsgegeven stad is geteisterd door rampen, verschillende bezettingen, de zee, de pest, ze is doordrenkt met bloed en volledig vergruisd. Het gedieht heet Ostendia loquitur, de dichter is de eeneentwintig-jarige Grotius. Een eeuw later is Oostende het toneel van een nieuw bloeiend bedrijf, de Zuidnederlandse vaart op Indië, gegrondvest op het door dezelfde Grotius in een wereldberoemd boekje meesterlijk verdedigd principe van de vrijheid van handel en zeevaart: Mare liberum sive de iure quod Batavis competit ad Indicana commercia dissertatio (1609). Maar een eeuw is voorbijgegaan, de omstandigheden zijn veranderd, een nieuwe rechtvaardiging van hetzelfde principe is nodig. Een Raadsheer in de Grote Raad te Mechelen schrijft in het belang van een nieuwe Indische Compagnie een nieuw Mare Liberum (1726). Zijn naam is Pattijn.”